Άραγε συνδέονται μια αρχαία αιγυπτιακή τοιχογραφία, με τις λαδομπογιές και τις ζύμες που χρησιμοποιούνται στην αλκοολική ζύμωση; Η απάντηση -όσο παράδοξο κι αν φαίνεται- είναι πως ναι.

Άραγε συνδέονται μια αρχαία αιγυπτιακή τοιχογραφία, με τις λαδομπογιές και τις ζύμες που χρησιμοπ

Για πολλά χρόνια τα κρασιά του κεντρικού τομέα  του μέσου ποταμού Loire ήταν άγνωστα στο ευρύ καταναλωτικό κοινό, αφού δεν είχαν καταφέρει να κερδίσουν τη φήμη των κρασιών που παράγονται (ανατολικότερα τους) στα χωριά του Sancerre και του Pouilly Fume.  Παρά ταύτα, οι αμπελουργοί του μέσου Λίγηρα μπορούν να υπερηφανεύονται ότι οι όχθες του ποταμού καλλιεργούνται με αμπέλια από τον 1ο αιώνα μ.Χ. μέχρι και σήμερα ανελλιπώς.

 Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι άραγε για όλους τους σύγχρονους Έλληνες, αλλά και τους ξένους μελετητές, να λύσουμε έναν γρίφο σχεδόν 3000 ετών; Για όσους έχουν επιλέξει αυτό το καλοκαίρι να διασχίσουν τα πέλαγα με καράβια για να φτάσουν στον προορισμό των διακοπών τους, ο γρίφος αυτός θα εμφανίζεται στον αφρό των κυμάτων την ώρα που θα αγναντεύουν το μπλε της θάλασσας.​

Αυτή η αρχαία ελληνική παροιμία είναι μια από τις πιο πολύχρησιμοποιημένες -συχνά άστοχα- καθώς το νόημα που της αποδίδεται είναι εντελώς λανθασμένο. Πολλές φορές τείνουμε να θεωρούμε ότι, ο Θέρος και ο Τρύγος είναι Πόλεμος, δηλαδή μια χαοτική κατάσταση όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος της ήττας. Οι φιλόλογοι συγκλίνουν στην εξής ερμηνεία: και οι τρείς λέξεις που εμπεριέχονται στην παροιμία, απαιτούν ισάξια τη μέγιστη κινητοποίηση της κοινότητας για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις προκλήσεις που  αντιπροσωπεύουν.

Πολλά έχουν γραφτεί για την συμβολή των αρχαίων  Ελλήνων στην εξάπλωση της αμπελουργίας και της εμπορίας του κρασιού, με τους περισσότερους από τους σύγχρονους Έλληνες να νιώθουμε οινικά περήφανοι για την καταγωγή μας. Από την άλλη όμως, αν αναλογιστούμε τον τρόπο που έχει εξελιχθεί η καθημερινότητα μας, πόσοι από μας έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε άξιοι συνεχιστές της αρχαιοελληνικής παράδοσης?