Πολλά έχουν γραφτεί για την συμβολή των αρχαίων  Ελλήνων στην εξάπλωση της αμπελουργίας και της εμπορίας του κρασιού, με τους περισσότερους από τους σύγχρονους Έλληνες να νιώθουμε οινικά περήφανοι για την καταγωγή μας. Από την άλλη όμως, αν αναλογιστούμε τον τρόπο που έχει εξελιχθεί η καθημερινότητα μας, πόσοι από μας έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε άξιοι συνεχιστές της αρχαιοελληνικής παράδοσης?

 Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί την Ελλάδα χωρίς σταφύλια και αμπέλια, τη χώρα που σήμερα μόνο καλλιεργούνται ακόμα πάνω από 300 διαφορετικές οινοποιήσιμες ποικιλίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ είναι ο τόπος που λατρεύτηκε ο Θεός Διόνυσος και αποθεώθηκε το κρασί, συνδεόμενο με τις πιο σημαντικές στιγμές του ανθρώπου.

Με αφορμή τον πρόσφατο εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου και της  δημιουργίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους, ενδιαφέρον παρουσιάζει η πρόσφατη έρευνα του οργανισμού διαΝΕΟσις και τα πορίσματα της. Με μια πιο αναλυτική ματιά θα μπορούσε να διαφανεί ότι, η εκ γενετής αντίφαση του ελληνικού κόσμου ανάμεσα στους ντόπιους οπλαρχηγούς και τους λόγιους Έλληνες της διασποράς, φαίνεται πώς έμελλε να διατρέχει κάθετα τις τύχες και τις επιλογές του έθνους.

Η κατάρρευση του δυτικού τμήματος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τις βαρβαρικές επιδρομές των γερμανικών φυλών τον 4ο αιώνα μ.Χ.  είχε ως συνέπεια την υποχώρηση του πολιτισμού  στην Ευρώπη και μαζί του την οριακή εξαφάνιση της αμπελουργίας. Με το πέρασμα των σκοτεινών χρόνων η αμπελουργία άρχισε να επανακτά το χαμένο της έδαφος και να εξαπλώνεται χάρη στην προσεκτική διατήρηση της από τα μοναστικά τάγματα της δυτικής και βόρειας Ευρώπης.

Από τον Ιανουάριο του 2016 η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε στην επιβολή φόρου στο κρασί σαν αντιστ