Για ακόμα μια τηλεοπτική σεζόν το φιλοθεάμον κοινό έχει καθηλωθεί μπροστά στις οθόνες του για να παρακολουθήσει τα αγαπημένα του talent shows. Εκεί όπου εκατοντάδες (ω μαμά σε τι χώρα ζούμε;) συνάνθρωποι μας θα αποπειραθούν να μας πείσουν ότι κατέχουν κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο που οι υπόλοιποι πρέπει να θαυμάσουμε.  Οι συμμετέχοντες όμως εθελοτυφλούν , όταν προσδοκούν ότι το κοινό αδημονεί να τους θαυμάσει, στην πραγματικότητα  το κοινό μάλλον περιμένει να αποτύχουν(Fail)  για να διασκεδάσει.

Αν η ανάγκη για 15 και περισσότερα λεπτά δημοσιότητας γεμίζει τα τηλεοπτικά – και διαδικτυακά – studios με πλήθος κόσμου, πώς στα αλήθεια μπορεί να εξηγηθεί η πληθώρα από videos πιτσιρικάδων που γκρεμοτσακίζονται κατ’ επανάληψη χωρίς να φοβούνται όμως την στάμπα της αποτυχίας (Fail);

Πιο συγκεκριμένα, υπάρχουν άπειρα videos από πιτσιρικάδες που προσπαθούν να φέρουν σε πέρας κάποιο δύσκολο εγχείρημα όπως κάποιο κόλπο με το ποδήλατο ή πηδώντας μάντρες και μπαλκόνια (parKour). Στα videos τους όμως αυτοί οι πιτσιρικάδες δεν αρκούνται απλά στην καταγραφή της επιτυχούς ολοκλήρωσης του κόλπου τους. Αντιθέτως επιμένουν στην καταγραφή και των αποτυχιών που προηγούνται της επιτυχημένης προσπάθειας. Φαντάζει παράδοξο όμως για τους πιτσιρικάδες ο  λόγος είναι απλός. Μόνο μέσα από την προβολή του συνόλου της προσπάθειας τονίζεται η δυσκολία του εγχειρήματος του και άρα η σπουδαιότητα της ολοκλήρωσης  του.

Για όσους ακόμα αναρωτιούνται τι μπορεί να μάθει το ελληνικό κρασί από έναν πιτσιρικά που κινδυνεύει, εν γνώσει του, να σακατευτεί πηδώντας με το ποδήλατο του 20 σκαλιά, η ανάγνωση μπορεί να σταματήσει σε αυτό το σημείο.

Με δεδομένη την σύγκριση των δύο διαφορετικών μοντέλων που προηγήθηκε είναι εύκολο να καταλήξει ο οποιοσδήποτε στο συμπέρασμα, ότι οι Έλληνες οινοποιοί πιο πολύ μοιάζουν με διαγωνιζόμενους σε talentshow παρά με τους ριψοκίνδυνους πιτσιρικάδες.

Είναι αλήθεια όμως;

Για την ακρίβεια οι Έλληνες οινοποιοί ενώ κατά κανόνα μοιάζουν με την άγρια νεολαία συμπεριφέρονται σαν τηλεδιαγωνιζόμενοι. Επικεντρώνοντας όλη τους την προσπάθεια στο να φανούν άξιοι την κρίσιμη στιγμή όταν εκτίθενται στο καταναλωτικό κοινό (άνοιγμα της φιάλης). Σαν έναν συμμετέχοντα που βγαίνει στην σκηνή του talentshow και έχει μια και μοναδική ευκαιρία για να καταπλήξει κοινό και κριτές.

Ουδείς μπορεί να υποτιμήσει την σημασία που έχει ένα κρασί να είναι νόστιμο όταν ο καταναλωτής πίνει την πρώτη γουλιά. Αλλά σήμερα που το ελληνικό κρασί έχει  κατακτήσει  ένα υψηλό, κατά γενική ομολογία, ποιοτικό επίπεδο είναι δύσκολο η ποιότητα να αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα.  Αυτό που λείπει, για όσους εθελοτυφλούν, είναι  το «κάτι παραπάνω» που κρύβεται πίσω από μια φιάλη κρασιού, αυτό που θα δώσει πρόσθετη αξία στην κατανάλωση της.

Τί έχει να μάθει το ελληνικό κρασί τελικά;

Από τους ατίθασους νέους το κρασί έχει να πάρει έναν πολύ απλό μάθημα. Η νέα γενιά δεν δείχνει να συγκινείται από την φήμη και την καταξίωση που μπορεί ήδη να απολαμβάνει ένας οινοποιός. Μια ανοιγμένη φιάλη δεν δίνει εύκολα από μόνη της πρόσθετη αξία στη βραδιά, αντιθέτως αποτελεί άλλη μια γευστική εμπειρία, καθιστώντας φανερό ότι για τους νέους απαιτείται κάτι παραπάνω.

Αυτό το κάτι παραπάνω δεν λείπει όμως από τους Έλληνες οινοποιούς, απλά αποσιωπάται. Γιατί αντιθέτως από τους πιτσιρικάδες οι οινοποιοί φαίνεται ότι δεν τολμούν να καταγράψουν το σύνολο της προσπάθειας  που κρύβεται πίσω από μια ετικέτα κρασιού. Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να πείσει το κοινό ότι το κρασί που δοκιμάζει ξεπήδησε από το Έρεβος στο φώς του ποτηριού χάρη στην δύναμη της σκέψης και της βούλησης του οινοποιού. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ πειραματισμοί, αστοχίες, κακοί ή καλοί τρύγοι, αναιρώντας συχνά το ίδιο τους το κρασί όταν αρνούνται την εξέλιξη του στυλ της ίδιας ετικέτας. Βέβαια όποιος ισχυριστεί ότι μέχρι σήμερα αυτή η συνταγή δούλεψε επιτυχημένα, δεν θα σφάλλει αλλά μπορεί να εγγυηθεί ότι θα συνεχίσει ες αεί την επιτυχίας της;

Καλό είναι να διατηρεί κανείς κατά νου ότι η πρώτη γενιά που αγάπησε και στήριξε το εμφιαλωμένο κρασί σιγά σιγά – ελέω γιατρού- αποσύρεται από την μάχιμη οινοποσία. Με την γενιά των Millennials να έρχεται με την σειρά της να πιάσει στασίδι στα οινικά δρώμενα. Μια γενιά που από ότι λένε οι έρευνες, δεν αρκείται στα «τετριμμένα και τα καθιερωμένα» αλλά αντιθέτως αναζητεί το κάτι παραπάνω. Αυτό το κάτι που δεν λείπει από το ελληνικό κρασί. Δηλαδή  τις προσπάθειες, τα λάθη και τα σωστά που περιέχει ένα ποτήρι κρασί .

Το ερώτημα παραμένει αν το ελληνικό κρασί μπορεί να μάθει από την νεολαία ή αν έχει γεράσει τόσο που δεν μπορεί να εγκαταλείψει το σφιγμένο του  κοστούμι; .

Lesson Instructor PaKo GG