Δυστυχώς για τους γονείς και όσους προσπαθούν να καταλάβουν την έννοια και την χρήση της «Βασικιάς», οι γλωσσολόγοι δεν έχουν ακόμα καταλήξει σε έναν ορισμό. Ακόμα και η έρευνα στο διαδίκτυο δεν μπορεί να δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση για όποιον αναζητεί εξηγήσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η χρήση της «βασικιάς» δεν συνιστά τιμητικό επίθετο για όποιας κοπέλας το όνομα συνοδεύει. Να σημειωθεί ότι τελευταία η χρήση έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται με unisex τρόπο (βασικός/-ιά) για να περιγράψει συγκεκριμένο τρόπο lifestyle.

Επιχειρώντας έναν ορισμό της «βασικιάς» θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι η αρχική αναφορά της έκφρασης έχει να κάνει με την ενδυματολογική προτίμηση της κοπέλας που χαρακτηρίστηκε ως τέτοια. Η έννοια λοιπόν της «βασικιάς» ξεκινά από την ενδυματολογική της εμφάνιση. Προτιμά να φοράει τις βασικές –φτηνότερες- επιλογές που προσφέρουν μεγάλες εταιρείες  ρουχισμού. Χαρακτηριστικότερη εικόνα από κοριτσο-παρέες που όλο το καλοκαίρι κυκλοφορούσαν με το ίδιο κοντό σορτσάκι, ίδια μάρκα παπουτσιών και παρόμοιο μπλουζάκι σαν να αντέγραφε η μία την άλλη, δεν υπάρχει για να περιγράψει την έννοια που διερευνάται.

Η ενδυματολογική πλευρά του όρου «βασικιά» αποτελεί την άκρη του κουβαριού που σιγά σιγά ξετυλίγεται. Γιατί η «βασικότητα» δεν περιορίζεται στην  ομοιόμορφη ενδυματολογική εμφάνιση αλλά τείνει να επεκτείνεται  και στο σύνολο της προβαλλόμενης εικόνας. Τρόπος ομιλίας, κινητά τηλέφωνα και λοιπά gadget, τρόπος διασκέδασης αλλά και άμεση υιοθέτηση οτιδήποτε «νέου» εμφανίζεται ως τάση. Συμπυκνώνοντας τα μέχρις εδώ η «βασικιά» (και «βασικός») είναι μια υποκατηγορία της νεολαίας που φαίνεται πρόθυμη να παραδώσει οποιοδήποτε έννοια προσωπικότητας και προσωπικού στυλ προκειμένου να μπορέσει να ενσωματωθεί σαν ένας ακόμα κλώνος στο μεγάλο «κοπάδι» που ακολουθεί την μόδα.

Για όποιον/α δεν έχει μέχρι εδώ ήδη θυμηθεί τουλάχιστον 5 ετικέτες κρασιού που θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν ως «βασικιές» η ανάγνωση των παραπάνω γραμμών πρέπει να επαναληφθεί. Δις.

Υπάρχει «βασικό» κρασί;

Με δεδομένη την περιγραφή της έννοιας «βασικιά», δεν είναι δύσκολο να γίνει η άμεση σύνδεση με το περιεχόμενο μιας φιάλης κρασιού. Αν για κάποιους κάτι τέτοιο φαντάζει  δύσκολο δεν χρειάζεται παρά να ανατρέξουν στην μνήμη τους ενώ ενώνουν  τις τελείες.  Αν η «βασικιά» κοπέλα έχει συγκεκριμένο στυλ ντυσίματος τότε μια «βασικιά» ετικέτα κρασιού θα έχει τα κοινό αρωματικό προφίλ με τις υπόλοιπες.

Πόσο δύσκολο είναι να εντοπίσει κανείς σε πληθώρα λευκών κρασιών τα τόσο συνηθισμένα αρώματα της μπανάνας και του ροδάκινου να κυριαρχούν στην μύτη; Σε ροζέ κρασιά να αντικρύσει το ίδιο χρώμα, αντιγραφή αυτού των διάσημων κρασιών της Προβηγκίας, ασχέτως αν προσομοιάζουν το στυλ των γαλλικών; Σε ερυθρά κρασιά αρώματα μαγειρεμένων κόκκινων φρούτων και σανίδι από την κακή χρήση του βαρελιού; Και όλα τα παραπάνω σε κρασιά που προέρχονται από διαφορετικές ποικιλίες σταφυλιού.

Υπάρχει δικαιολογία;

Αν για μια κοπέλα η αντιγραφή και υιοθέτηση ενός «βασικού» στυλ της δίνει την αίσθηση του ανήκειν και ότι είναι αποδεκτή, μπορεί να δικαιολογηθεί από το νεαρό της ηλικίας και το περιορισμένο χαρτζιλίκι της, μπορεί να ισχύει το ίδιο για ένα οινοποιείο, άραγε;

Ο μιμιτισμός και η αντιγραφή μπορεί να εξασφαλίζει την είσοδο σε ένα κομμάτι της αγοράς, αλλά παραμένει το ερώτημα αρχικά αν είναι επικερδής και εν τέλει αν προσθέτει αξία στην εμπορική εικόνα του οινοποιείου. Ταυτόχρονα η παρουσίαση στο καταναλωτικό κοινό πλήθους «βασικών» ετικετών το μόνο που καταφέρνει να επιτύχει είναι η αποεκπαίδευση του καταναλωτή, ο οποίος εύκολα – και εύλογα - μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εν τέλει όλα τα κρασιά έχουν την ίδια γεύση.

Στην περίπτωση των «βασικών» το κρασί αν έχει να διδαχθεί κάτι από την νεολαία είναι ότι δεν έχει να κερδίσει τίποτα από την αντιγραφή, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε μια θάλασσα ομοιομορφίας.  Γιατί στην περίπτωση του ελληνικού κρασιού η νεότητα του δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία.

Να μην λησμονείται ότι ένα από τα πρώτα μαθήματα που θα μπορούσε να διδάξει το κρασί  σε κάθε νέο, είναι ότι κάθε ποικιλία σταφυλιού έχει μοναδικά χαρακτηριστικά τα οποία και εκφράζονται με μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο από τόπο σε τόπο.  Ότι αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι που συνιστούν την μοναδικότητα κάθε κρασιού που εκφράζει την ποικιλία και τον τόπο του, και είναι δύσκολο να χωρέσουν σε καλούπια. Φαίνεται όμως ότι πολλοί την ώρα που διδάσκονταν το μάθημα terroir είχαν κάνει κοπάνα και χαζεύαν τις «βασικές» επιλογές στα ράφια.

Lesson Instructor        EfiKollia_