Αυτή μου η κίνηση καθώς και η αποφασιστικότητα που επέδειξα, έφεραν άμεσο αποτέλεσμα και την άτακτη υποχώρηση της αρχισυνταξίας που μου έδωσε το ελεύθερο να γράφω ότι θέλω. Η αρχική καταγραφή του γεγονότος όμως, μου φανέρωσε μια απροσδόκητη αλήθεια και μια βαθιά ριζωμένη σύνδεση.

Όσο παράλογο κ αν ακούγεται, υπάρχει ανά τους αιώνες μια άρρηκτη σύνδεση ανάμεσα στο κρασί και στο κάστανο που φαίνεται ότι έχει διαποτίσει τη θυμική σοφία του λάου και αποτυπώνεται σε φράσεις και γνωμικά σε διάφορες παραλλαγές μέχρι σήμερα.
Φαινομενικά δεν υπάρχει καμία -προφανής- σχέση που θα μπορούσε να αποδείξει έναν τέτοιο ισχυρισμό, αλλά καλύτερα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Αρχικά, θα πρέπει να ερευνηθεί αν υπάρχει κάποιος πιθανός συνδυασμός του κάστανου με το κρασί. Για αυτό το θέμα, απευθυνθήκαμε σε ειδικούς (Alexandros Triantafyllou/Sommelier στο CTC Restaurant) για να μας προτείνει έναν πρόχειρο συνδυασμό των προαναφερθέντων (κάστανα και κρασί). Η πρόταση του λοιπόν είναι η εξής: για εκείνους που προτιμούν τους κλασσικούς συνδυασμούς, να επιλέξουν ένα λευκό κρασί από τις ποικιλίες Chardonnay ή Pinot Gris παλαιωμένο σε δρύινα βαρέλια, έτσι ώστε να αναπτυχθούν ξηροκαρπάτα αρώματα. Για τους πιο τολμηρούς, προτείνει να δοκιμάσουν τον συμπαθή καρπό με Sherry: Manzanilla ή Amotillado ξηρό αν πρόκειται για ψητά κάστανα ή κάποια πιο γλυκιά εκδοχή όπως Palo Cortado ή Oloroso γλυκό για τα βραστά. Μας πρότεινε βέβαια να αποφύγουμε εκείνον τον λανθάνοντα συνδυασμό όπου το κρεατικό μας βγαίνει από την φωτιά αφού έχει γίνει (στεγνό σαν) κάστανο, ακυρώνοντας την όποια πρότερη επιλογή οίνου αλλά και την αρχική προσδοκία για έναν αρμονικό συνδυασμό τους.

Για εσάς που με τους γευστικούς συνδυασμούς δεν τρέχει κάστανο και συνεχίζετε να δυσπιστείτε ως προς την σύνδεση του κρασιού με το κάστανο, υπάρχουν και οι παροιμίες.

Εκεί, αμφότερα, κρασί και κάστανο, συνδέονται με τον έρωτα, την αγάπη αλλά και την μεθοδικότητα. Παράλογο;
Προφανώς, ο θυμόσοφος λαός κατά τα σκοτεινά χρόνια της τουρκοκρατίας στοχαζόμενος, ανακάλυψε το βαθύτερο συνεκτικό κρίκο της παραπάνω αποκάλυψης και τον αποτύπωσε στην κλασσική παροιμία:

«Το κάστανο θέλει κρασί και το καρύδι μέλι
και η όμορφη θέλει φιλί πρωί και μεσημέρι»

επισημαίνοντας σοφά ότι δεν απαιτούν όλες οι καταστάσεις τον ίδιο τρόπο επίλυσης και αντιμετώπισης, αλλά πρέπει κάθε φορά να χρησιμοποιούνται τα κατάλληλα μέσα.

Για το φόβο των άπιστων Θωμάδων και των Ιουδαίων, που υποστηρίζουν ότι στην παραπάνω παροιμία δεν υφίσταται σύνδεση άναμεσα στο κάστανο, το κρασί και την αγάπη, του προτείνω να θυμηθούν ότι τα γνωμικά του λαού μας δεν στερούνται βάθους γιατί:

« χωρίς ψωμί, χωρίς κρασί,
παγώνει η αγάπη».

Αγαπήστε λοιπόν όλοι εσείς εκεί έξω τα κάστανα και το κρασί ακόμα και αν δυσπιστείτε! Υπάρχει μια μυστικιστική σύνδεση ανάμεσα σε αυτά τα δύο με το πιο βαθύ κομμάτι της ελληνικής ψυχοσύνθεσης. Να σας αφήσω θυμίζοντας ότι ο Νίκος Καζαντζάκης στο «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» γράφει:

«Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο
Ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας.
Τίποτα άλλο».