Οι  μέρες που ακολουθούν το Πάσχα, διακρίνονται για την διαχρονικά  αγωνιώδη προσπάθεια των ελληνικών νοικοκυριών να διαχειριστούν το αρνί που περίσσεψε. Την ίδια στιγμή που γίνονται οι πρώτοι απολογισμοί της σφαγής των κρασιών από τις κάβες και τους συντηρητές, με τις άδειες φιάλες να καταμαρτυρούν τα οινικά πάθη των ημερών.

Τα οινικά πάθη

Ένα από τα προβλήματα που έχει προκαλέσει ο αλγόριθμος του Facebook και του Instagram, είναι ότι τείνουν να μας φέρνουν κοντά με τους φίλους που μοιραζόμαστε κοινά ενδιαφέροντα. Αυτό μεταφράζεται σε συνεχή ανακύκλωση των ίδιων ατόμων και #hashtags, κάνοντας τον διαδικτυακό μας κόσμο να περιστρέφεται γύρω από τα ίδια πράγματα.

Σε αυτήν την κατάσταση δημιουργούνται, ως είναι αναμενόμενο, τάσεις ριζοσπαστικού ετεροκαθορισμού, με άμεσο σκοπό τη διαφοροποίηση από το «ομογενοποιημένο» σύμπαν των social media. Δηλαδή όλο και κάποιος θα προτείνει κάποιο κρασί ή συνδυασμό φαγητού - κρασιού που να υπερβαίνει τα συνηθισμένα. Ως εδώ ουδέν μεμπτόν, καθ’ ότι και η υπερβολή είναι μέρος της διαδικτυακής κοινότητας και ένας από τους (κρυφούς) όρους συγκρότησης της.

Το ξινόμαυρο και το αρνί

Είναι ξεκάθαρο ότι το πασχαλιάτικο αρνί δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την ανάγκη ετεροκαθορισμού, σε σχέση με το κλασικό οινικό συνταίριασμα του. Που δεν είναι άλλο από το πάντρεμά του με ξινό

μαυρο. Σε κάθε περίπτωση είναι εύκολα παραδεκτό ότι η αναζήτηση κάποιου κρασιού πέρα από Ξινόμαυρο για την Κυριακή του Πάσχα, ισοδυναμεί με τουρίστα που  ταξιδεύει στην Αθήνα και αντί για την Ακρόπολη θέλει να επισκεφθεί τα Άνω Πατήσια!

Το ξινόμαυρο διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που με τη γεύση του αργοψημένου στη σούβλα αρνιού δημιουργούν έναν γευστικό δεσμό νύχι - κρέας. Η οξύτητα του έρχεται να ισορροπήσει το λίπος του αρνιού, ενώ η φρεσκάδα του φρούτου που ολοένα και πιο συχνά βρίσκουμε στα ερυθρά κρασιά της ποικιλίας, συνδυάζεται αρμονικά με τη γεύση του κρέατος στα κάρβουνα. 

Βέβαια αν κάποιος επιλέξει μια διαφορετική ποικιλία για το κόκκινο κρασί που θα συνοδεύσει το πασχαλινό αρνί ή κάποιο λευκό ή ροζέ κρασί, δεν θα εμφανιστεί η αστυνομία για να τον συλλάβει. De gustibus et coloribus non est disputandum. Αλλά αυτό σε κάθε  περίπτωση δεν αναιρεί την αρχική θέση ότι το ξινόμαυρο και ο οβελίας είναι συνδυασμός βγαλμένος από τον παράδεισο.

Με τις μπάντες

Η απουσία αστυνομίας Γεύσης δίνει – ευτυχώς- την ευκαιρία σε όποιον επιθυμεί να προτείνει το δικό του «ιδανικό» συνδυασμό φαγητού-κρασιού. Ακόμα και αν αυτή η πρόταση κατατίθεται «με τις μπάντες». Σε αυτό το σημείο να επισημανθεί ότι θέλει ιδιαίτερη προσοχή, όταν κάποιος αποφασίζει να μπει με τις μπάντες και να κινηθεί πέρα από τους κλασικούς συνδυασμούς. Γιατί υπάρχει σημαντική απόσταση ανάμεσα στην ανάδειξη μιας διαφορετικής οπτικής ή προσέγγισης ενός συνδυασμού και τον ετεροκαθορισμό ως αυτοσκοπό. Όχι τίποτα άλλο αλλά όταν συγκρούονται στα social media οι «ετεροκαθορισμοί» το θέαμα θυμίζει drifting contest.

Με τις ζάντες

Το πρόβλημα όταν μπαίνει κανείς με τις μπάντες, είναι ότι κινδυνεύει ενδεχομένως, να βγει με τις ζάντες. Γιατί επεκτείνοντας τα όρια της υπερβολής στο μέγιστο και «ματώνοντας» την ανάλυση για τους πιθανούς συνδυασμούς οβελία - κρασιού κινδυνεύουμε να πετύχουμε το αντίθετο του επιδιωκόμενου.

Δηλαδή αντί ο «λόγος» μας να κάνει το συνδυασμό φαγητού - κρασιού δελεαστικό προς το καταναλωτικό κοινό και να προσελκύσει κόσμο στο κρασί, τον καθιστά αποτρεπτικό. Από την άλλη όμως δεν μπορούν να αγνοηθούν και εκείνες οι φωνές που ισχυρίζονται ότι ο ελληνικός αμπελώνας μπορεί να δώσει αρκετές εναλλακτικές οινικές προτάσεις ακόμα και  για τη συνοδεία του οβελία, πέρα από το Ξινόμαυρο.

Για αυτό και απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στον τρόπο που αποφασίζει κανείς να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις. Καθ’ ότι πολλοί είναι αυτοί που κάθε χρόνο μπαίνουν με τις μπάντες προτείνοντας τους πιο απίθανους συνδυασμούς με σκοπό να επιδείξουν τις ικανότητες αλλά και την φαντασία τους. Αλλά εν τέλει η παγωμένη μπίρα και - ακόμα χειρότερα - η Coca Cola που κυριαρχούν στα πασχαλινά τραπέζια τους αποδεικνύουν ότι για άλλη μια χρονιά έχουν βγει με τις ζάντες.

Και ταυτόχρονα σε όλους μας ότι μάλλον απαιτείται μια διαφορετική προσέγγιση και μια άλλη γλώσσα επικοινωνίας του κρασιού στο ελληνικό κοινό.

Για όσους ενδιαφέρονται ακόμα για αυτό.

Κώστας Προβατάς Dip WSET