Νεαρά κρασιά, αυτή η μάστιγα.

Η αλήθεια είναι ότι η αναζήτηση κυρίως  λευκών κρασιών του καλοκαιριού που πέρασε  αυτήν την εποχή του χρόνου,  δεν είναι φετινό φαινόμενο. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια που το καταναλωτικό κοινό «εκπαιδευόταν» συστηματικά από οινοποιούς και εμπόρους, να αναζητεί κάθε φθινόπωρο τα «φρέσκα» κρασιά της χρονιάς.  Δημιουργώντας μια καθ’όλα  πρακτική αλληλουχία. 

Για ένα οινοποιείο που τρύγησε ή αγόρασε σταφύλια τον Αύγουστο  και καρδιοχτυπά στην αναμονή του λογαριασμού του ρεύματος (μεγάλη πίκρα), η γρήγορη πώληση των κρασιών που παρήγαγε συνεπάγεται και  γρήγορα ρευστό στο χέρι. Βολικό από κάθε άποψη αν συνεκτιμηθεί και ο ΕΦΚ που πρόσφατα καταργήθηκε και στράγγιζε κάθε μήνα τα ταμειακά διαθέσιμα των οινοποιείων.  Για έναν έμπορο η έλευση του καινούργιου προϊόντος εξασφαλίζει ότι- ειδικά  αν αυτό είχε τελειώσει κατά τους καλοκαιρινούς μήνες- το κενό στην αγορά θα ήταν μικρό χωρίς να κινδυνεύσει η πίστη των καταναλωτών στην μάρκα .

Ως τώρα το κύκλωμα φαίνεται ότι είναι μια win-win situation για όλους όσοι βρίσκονται μέσα σε αυτό. Τα σημεία όπου το κρασί σερβίρεται το κρασί μπορεί να μην έχουν κάποιο άμεσο όφελος πέρα από την ικανοποίηση των  πελατών που απαιτούν τα «φρέσκα» κρασιά.

Γιατί τα «φρέσκα»;;;

Είναι απορίας άξιο η επιμονή και η εμμονή πολλών οινόφιλων να κυνηγούν κάθε Οκτώβρη τα κρασιά που έχουν μόλις τερματίσει την αλκοολική  ζύμωση. Θαρρεί κανείς πως για να συμβαίνει αυτό το φαινόμενο κάθε χρόνο κάτι πρέπει να ξέρουν εκείνοι που όλοι οι υπόλοιποι οινόφιλοι , άβουλοι και ανυποψίαστοι, αγνοούν. Κάπου εδώ θα πρέπει να αρχίσει να ξεκαθαρίζει το τοπίο γύρω από αυτήν τη συνήθεια.

Αν τα «φρέσκα» κρασιά ήταν θέση parking στο κέντρο της Αθήνας Σαββατόβραδο και χωρίς το φόβο κλήσης ή αφαίρεσης πινακίδων, τότε θα δικαιολογούνταν και η πρεμούρα των ανυπόμονων. Αν ήταν θέμα ταχύτητας έτσι ώστε πιάσει κάποιος την πρώτη σειρά στο θέατρο, τότε θα ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Αν ήταν ψάρι που πρέπει να φαγωθεί φρέσκο γιατί αλλιώς θα βρωμίσει, τότε θα επιβάλλονταν.  Όμως τα «φρέσκα»  κρασιά δεν εμπίπτουν σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις.

Πού βρίσκεται η αλήθεια;

Για να αποκαταστήσουμε την ισορροπία του θέματος, θα πρέπει να ερευνηθεί  εις βάθος η παραπάνω πρακτική των ανυπόμονων οινόφιλων του Οκτώβριου. Αναγνωρίζοντας τους  ότι μπορεί και να πράττουν ορθά . Μια πιθανή περίπτωση να έχουν δίκιο οι ανυπόμονοι φίλοι μας, είναι να έχουν ανακαλύψει ότι κάποια οργανοληπτικά χαρακτηριστικά είναι πιο έντονα ή πιο ευχάριστα στην βρεφική ηλικία ενός κρασιού, από όταν το ίδιο κρασί έχει γράψει κάποιους μήνες στην καμπούρα του.

Από το παραπάνω  συμπερασματικά προκύπτει  ότι η αρωματική έκφραση ενός «φρέσκου» λευκού κρασιού είναι στο βέλτιστο σημείο της -τόσο στην ένταση όσο και στην καθαρότητα- αμέσως μόλις το κρασί εμφιαλωθεί. Το  συμπέρασμα αυτό όμως εκτός από λάθος, αντιτίθεται σε  δύο βασικές αρχές του κρασιού.

Η πρώτη αρχή είναι ότι η διαδικασία της εμφιάλωσης κάθε κρασιού, είναι μια βίαιη για το ίδιο το κρασί διαδικασία. Προκαλεί σοκ και στρες στο κρασί, το οποίο χρειάζεται  χρόνο στην φιάλη για να καταφέρει να ισορροπήσει. Η δεύτερη αρχή  είναι ότι η τιμή μιας φιάλης κρασιού που μόλις κυκλοφόρησε, δεν πρόκειται να μεταβληθεί στους επόμενους μήνες. Άρα αν κάποιος αποδέχεται να πληρώνει  όλο το χρόνο το ίδιο ποσό για μια ετικέτα, που με την πάροδο του χρόνου  -κατά την λογική του «φρέσκου»- υποβαθμίζεται ποιοτικά, τότε μάλλον πρέπει να το ξανασυζητήσει με τον εαυτό του.

Φάτε λοιπόν μουστοκούλουρα.

Αν υπάρχουν ακόμα αμετανόητοι κυνηγοί των «φρέσκων» λευκών κρασιών του 2019, που παραμένουν αμετάπειστοι και ακλόνητοι στις πεποιθήσεις τους, ας έχουν υπόψιν την εξής  τελευταία επισήμανση. Το 2019 υπήρξε μια αρκετά όψιμη χρονιά σε σχέση με τις προηγούμενες τρεις χρονιές που ήταν αρκετά πρώιμες. Άρα τα κρασιά που τα τελευταία τρία χρόνια πολλοί είχαν συνηθίσει να είναι «έτοιμα» στις αρχές του Οκτωβρίου, φέτος θα πρέπει να τα περιμένουν να φτάσουν στο ίδιο «επίπεδο»  15 με 20 μέρες αργότερα.

Επιστρέφοντας ξανά στον τίτλο γίνεται ξεκάθαρο ότι σκοπός δεν είναι να απαγορευτεί ή να αποτραπεί η κατανάλωση των «φρέσκων» λευκών κρασιών του τρύγου του 2019. Αλλά περισσότερο να μην βρεθούν οι  βιαστικοί και οι ανυπόμονοι  οινόφιλοι απογοητευμένοι. Που  δεν θα μπορέσουν να ικανοποιήσουν την αγαπημένη τους συνήθεια άμεσα.

Έτσι για να γλυκάνουν την πίκρα της απογοήτευσης, συνίσταται να ξεχυθούν στους φούρνους και να αναζητήσουν τα –στην κυριολεξία – φρεσκότατα μουστουκούλουρα που έχουν μόλις ξεφουρνιστεί. Μαλακά, σκληρά, πλεξούδες ή στρογγυλά, με σταφίδα ή και χωρίς υπάρχουν μουστοκούλουρα για όλα τα γούστα.

Για όσους τώρα δεν σας αρέσουν τα μουστοκούλουρα, φάτε μουσταλευριά.

Κώστας Προβατάς Dip Wset