Η ιστορία που ακολουθεί μιλάει για έναν Γάλλο οινοποιό που έκανε μήνυση σε έναν Αμερικανό δικηγόρο. Το παράδοξο της ιστορίας είναι ότι ο Γάλλος μήνυσε τον Αμερικάνο γιατί ο τελευταίος δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι το δείγμα από το βαρέλι κάπου στη Γαλλία, δεν γίνεται να έχει την ίδια γεύση με το κρασί όταν αυτό θα κυκλοφορήσει εμφιαλωμένο στις ΗΠΑ. Η μήνυση αυτή σύμφωνα με πολλούς, έμελλε να αποτελέσει ένα από τα πιο καθοριστικά σημεία καμπής της επιρροής του Αμερικάνου στα κρασιά της Βουργουνδίας. Ο οποίος κατάφερε μέσα σε δύο γραμμές να χύσει το γάλα από την καρδάρα, το οποίο μάζευε για 15 χρόνια. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας δεν είναι άλλοι από τον Francois Faiveley, 6ης γενιάς ιδιοκτήτη του ομώνυμου οίκου κρασιών της Βουργουνδίας, και τον Robert Parker, τον πιο επιδραστικό οινοκριτικό των τελευταίων 40 χρόνων. Η πορεία μέχρι τα δικαστήρια Σύμφωνα με τον Parker κάθε χρόνο αφιέρωνε έναν μήνα αποκλειστικά για τη δοκιμή κρασιών από τη Βουργουνδία, έτσι ώστε να συμπεριλάβει τις γευσιγνωστικές του σημειώσεις στον ετήσιο οινικό οδηγό που εξέδιδε από το 1975. Στο τεύχος του 1993 ο Parker αφιέρωσε 4 σελίδες για τις περιγραφές των κρασιών του Faiveley δίνοντας τους πολύ καλές βαθμολογίες. Όμως, στο τέλος του κειμένου του προσέθεσε την επίμαχη παρατήρηση που ανάγκασε τον Γάλλο οινοποιό να τον στείλει στη… σέντρα. Ο διάσημος οινοκριτικός σημείωνε ότι τα κρασιά του οινοποιού που κυκλοφορούν στις ΗΠΑ, δεν είναι τόσο πλούσια στη γεύση όσο αυτά που ο ίδιος είχε δοκιμάσει στο κελάρι του οινοποιείου. Το σχόλιο του οινοκριτικού δεν άργησε να υποπέσει στην αντίληψη του Faiveley, καθώς οι εισαγωγείς των κρασιών του άρχισαν να τον βομβαρδίζουν με τηλεφωνήματα ζητώντας εξηγήσεις. Ο Francois Faiveley σε συνέντευξη του έχει παραδεχτεί ότι ποτέ του δεν ήταν καλός πωλητής ακόμα και των κρασιών του, πιο πολύ τον κέντριζε η παραγωγή των κρασιών και τα αμπέλια. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια! Κατέφυγε στη γαλλική δικαιοσύνη μηνύοντας τον Parker για συκοφαντία. Το αποτέλεσμα Ο Faiveley στη μήνυσή του απαίτησε την ανάκληση όσων είχαν γραφτεί από τον Parker και αξίωσε αποζημίωση ύψους 1 γαλλικού φράγκου (δεν είχαμε Euro τότε). Η τελευταία του κίνηση κρίθηκε ότι ήταν και αυτή που έπεισε τους δικηγόρους του δικηγόρου Robert Parker, πως πιθανότατα η γαλλική δικαιοσύνη θα μεροληπτούσε υπέρ του Faiveley. Έτσι, οι δύο πλευρές – με πρωτοβουλία της αμερικάνικης – οδηγήθηκαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό. Το τεύχος του 1993 σταμάτησε να διανέμεται και η παρατήρηση του Parker αφαιρέθηκε από τις επόμενες εκδόσεις. Το αποτέλεσμα δεν ήταν ευκολοχώνευτο από τον εγωισμό του Parker, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν πλέον ευπρόσδεκτος στη Βουργουνδία, καθώς οι περισσότεροι παραγωγοί είχαν σταθεί στο πλευρό του Faiveley. Έτσι για τα επόμενα 20 χρόνια, τα κρασιά της περιοχής απουσίαζαν από τις κριτικές του Parker. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Λαζαράκη MW, το παραπάνω περιστατικό πιο πολύ αποτελεί σύμπτωμα της περίπλοκης σχέσης που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στη Βουργουνδία και τον Parker, παρά τη σπίθα που τη πυροδότεισε. Καθ’ ότι εκείνη την εποχή οι αγορές που επηρέαζε ο Parker δεν είχαν ακόμα ανακαλύψει κι ούτε μπορούσαν εύκολα να κατανοήσουν, το βάθος της πολυεπίπεδης δομής του οινικού κόσμου της Βουργουνδίας. Επιπλέον, επισημαίνει ότι η Βουργουνδία ήταν μια περιοχή που πήρε αρκετά χρόνια στις ΗΠΑ για να εξοικειωθούν με τις ιδιαιτερότητες της. Δεν είναι τυχαίο – σημειώνει – που ο αρχι-απατεώνας του κρασιού Rudy Kurniawan επέλεξε να στήσει την επιχείρηση του πάνω σε κρασιά της Βουργουνδίας αντί για αυτά του Bordeaux. Τα dessous της μήνυσης Πολλοί ίσως να πιστεύουν ότι η ιστορία για τον Parker να τελείωσε απλά με την άρνηση του να ξαναασχοληθεί με τα κρασιά της Βουργουνδίας. Όμως όπως φάνηκε σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό The drink Business τον Ιούνιο του 2015, ποτέ του δεν ξεπέρασε το στραπάτσο του 1994. Ο ίδιος αναπολώντας το παρελθόν παραδέχτηκε ότι τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησης του με το κρασί παραήταν επιθετικός και εριστικός με τους παραγωγούς της Βουργουνδίας. Σύμφωνα με τον ίδιο το περιστατικό με τον Faiveley αλλά και η γενικότερη στάση των Βουργουνδών απέναντι του, ήταν απόρροια της νεανικής του ορμής και απερισκεψίας. Όπως και του χαμηλού τότε επιπέδου των γαλλικών του. Θεωρεί ακόμα ότι ήταν πολύ δύσκολο για τους περήφανους παραγωγούς να δεχτούν υποδείξεις για το πώς να φτιάχνουν τα κρασιά τους από έναν αμερικανό δικηγόρο, που διατύπωνε την γνώμη του «τσεκουράτα» και με κουτσουρεμένα γαλλικά. Στη συνέντευξη αυτή ο Parker υπεραμύνθηκε του εαυτού του ως προς τα τελευταία, αρχικά διευκρίνισε ότι τα γαλλικά του έχουν βελτιωθεί σημαντικά έκτοτε! Στη συνέχεια, υποστήριξε ότι ποτέ δεν επιθυμούσε να υποδείξει στους Γάλλους παραγωγούς πώς να φτιάχνουν τα κρασιά τους και ότι η όλη υπόθεση ξεκίνησε από την πρόθεση του να τους πείσει να χρησιμοποιούν containers ψυγεία, για τη μεταφορά των κρασιών τους στις ΗΠΑ. Ίσως το πιο παράδοξο της όλης ιστορίας είναι ότι ιδίως τα κόκκινα κρασιά του Francois Faiveley διακρίνονταν πάντα για την μεστότητα τους και τις μακρές εκχυλίσεις. Ο Parker ποτέ δεν έκρυψε ότι έβρισκε τα κρασιά του Faiveley δελεαστικά και νόστιμα. Η τύχη όμως τα έφερε έτσι που αντί για «αρραβώνα» όπως την περίπτωση του Guigal, οι δυό τους (και στη συνέχεια και η υπόλοιπη Βουργουνδία) οδηγήθηκαν σε ένα σκληρό «διαζύγιο». Με την περίπτωση τους να έχει καταχωρισθεί ως μια από τις πιο διάσημες νομικές διαμάχες στον χώρο του κρασιού. Κώστας Προβατάς Dip WSET