Δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου του Ρασσούλη κυκλοφόρησε το τραγούδι «Ποιος το είπε για τους μάγκες» ένα από τα ομορφότερα λαϊκά τραγούδια σε στίχους  Βασίλη Παπαδόπουλου και με την φωνή του μεγάλου Στράτου Διονυσίου. Το τραγούδι ήταν η πληρωμένη απάντηση του στιχουργού στην άποψη του Ρασσούλη όσον αφορά του μάγκες με το ρεφραίν του να αποτελεί αυταπόδεικτα μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες που διέπουν το ίδιο το σύμπαν.

Το κρασί που κολλάει στα παραπάνω;

Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί η αίσθηση  ότι τα κρασιά της Πελοποννήσου δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την υπεροχή στις προτιμήσεις του κοινού που διατηρούν τα κρασιά εκτός αυτής. Έχει σχηματιστεί η εντύπωση ότι τα περισσότερα #hashtags αφορούν όλο και περισσότερο #Σαντορίνη, #Ξινόμαυρο, #Λημνιώνα, #Βιδιανά, #Λιάτικα. Με αφορμή τα παραπάνω αλλά και με  την πολύ πρόσφατη έκθεση των οίνων της Πελοποννήσου,  φαίνεται ότι το ρεφραίν του Στράτου γράφτηκε για όσους προπέτες βιάζονται να ανακοινώσουν σαν άλλοι Ρασσούληδες ότι τα κρασιά της Πελοποννήσου τα πάτησε το τρένο.

Όσο υπάρχει τράπουλα

 θα βγαίνουνε Ρηγάδες

Αυτό που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει, ανεξαρτήτου θέσης και άποψης, είναι το γεγονός ότι η Πελοπόννησος έχει την τύχη να διαθέτει σε σχέση με τη γεωγραφική της θέση πολύ περισσότερα από 52+2 μικροκλίματα και αναρίθμητα ακόμα terroir που προσμένουν να ανακαλυφθούν. Από την Νεμέα, στην ορεινή Αιγιάλεια, στην Μεσσηνία, τη Λακωνία και την Αρκαδία η Πελοπόννησος παρουσιάζει άπειρες ευκαιρίες στους τολμηρούς και πρωτοπόρους αμπελουργούς. Όμως όπως κάθε τράπουλα διαθέτει 4 Ρηγάδες και 2 μπαλαντέρ, έτσι και η Πελοπόννησος διαθέτει τους δικούς της «οινικούς» Ρηγάδες.

 Το πολυδύναμο Αγιωργίτικο με τις εκτενείς φυτεύσεις και με τις πολλά υποσχόμενες κυοφορούσες εξελίξεις που προσδοκούν να ταράξουν τα λιμνάζοντα οινικά ύδατα.  Το εκφραστικό  Μοσχοφίλερο με την τραγανή οξύτητα και την εκρηκτικότητα των  αρωμάτων. Τον σκληροτράχηλο Ροδίτη που άλλοτε μόνος και άλλοτε σε χαρμάνια καταφέρνει να χαρίζει κρασιά με νεύρο αλλά και ευχάριστα. Τέλος την «εγκλωβισμένη» νομικά Μαυροδάφνη που κόντρα στην άσχημη φήμη που την ακολουθεί χαρίζει κρασιά που μαγεύουν. Αλλά επειδή η τράπουλα έχει και τους Μπαλαντέρ να μην λησμονούνται και οι δύο διάσημες γαλλικές ποικιλίες που τόσα διάσημα κρασιά έχουν χαρίσει στο παρελθόν, όπως το Cabernet Sauvignon και το Merlot.

..κι όσο υπάρχουν δάσκαλοι

θα βγαίνουν μαθητάδες

Δεν θα μπορούσε να γίνει συζήτηση για τα κρασιά της Πελοποννήσου από την σκοπιά των γηγενών ποικιλιών αν δεν υπήρχαν δραστήριοι οινοποιοί για να τις αναδείξουν μέσα από τα κρασιά τους. Έτσι σήμερα δεν θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για τους Γκόφα, Πυργάκη και Μητραβέλα και τη δουλειά αυτών των νέων οινοποιών αν δεν είχαν οινοποιήσει ποτέ πριν Αγιωργίτικο ο Παπαϊωάννου και η Γαία. Θα μπορούσαν τα αδέρφια Μποσινάκη και ο Τρουπής να πειραματιστούν στο Μοσχοφίλερο και να βγουν μπροστά αν δεν είχε γνωρίσει πρώτα ο κόσμος την ποικιλία από τους Σπυρόπουλο και  Τσέλεπο; Θα μπορούσαμε σήμερα να δοκιμάζουμε  πρωτοπόρες και καινοτόμες οινοποιήσεις  του Ροδίτη όπως του Παπαγιαννόπουλου αν δεν είχε αναδείξει  πρώτος τις χάρες της ποικιλίας ο Ρούβαλης; Θα μπορούσαν άραγε η Κατσικώστα, η Ρούβαλη να ποντάρουν στην Μαυροδάφνη αν δεν την είχαν δουλέψει απάνω της ο Παρπαρούσης και οι Κανελλακόπουλοι;

Το ίδιο ισχύει και για τις γαλλικές ποικιλίες που μπήκαν σαν μπαλαντέρ στην οινική τράπουλα της Πελοποννήσου. Θα υπήρχαν κρασιά από διεθνείς ποικιλίες  σαν τα ζουμερά ερυθρά του Παπαργυρίου και τα πολλά υποσχόμενα  του Καπόπουλου αν δεν είχαν εμφιαλώσει ποτέ ερυθρά κρασιά από διεθνείς ποικιλίες οι Αντωνόπουλος και Τσιώλης;

Ποιος το είπε πώς

 οι μάγκες χρεωκόπησαν

Ανεξάρτητα από την οπτική του καθενός είναι πολύ δύσκολο να αρνηθεί ότι η Πελοπόννησος εκτός από πολυστάφυλη παραμένει ένας από τους σημαντικότερους αμπελώνες της χώρας μας. Οι εποχές και οι μόδες μπορεί να αλλάζουν, και μαζί τους τα κόζια, αλλά οι ρηγάδες όπως και οι ποικιλίες της Πελοποννήσου θα παραμένουν σε κάθε παιχνίδι ένα από τα ισχυρότερα φύλλα της οινικής τράπουλας.