Μακριά από τα κέντρα των αποφάσεων, η ελληνική οινοβιομηχανία ίσως πρέπει να βρει το χρόνο να αναρωτηθεί μήπως το ελληνικό κρασί είναι «too bougie»;

Τα προβλήματα του ελληνικού κρασιού είναι τόσα που πολλοί σίγουρα πιστεύουν πως ένα μάθημα αγγλικής φιλολογίας είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται, ειδικά αυτόν τον καιρό. Από την άλλη μεριά, ίσως τώρα να είναι μια ευκαιρία για τον κλάδο να «μελετήσει» το αγγλικό ιδίωμα και να αναπροσαρμόσει την εικόνα και την φιλοσοφία του.

H αρθρογράφος Anne Bourchett, ειδική στο μάρκετινγκ και στην επικοινωνία του κρασιού, παρέθεσε πρόσφατα μια αποστροφή της 18χρονης κόρη της για το κρασί, το οποίο χαρακτήρισε «bougie». Στην αγγλική αργκό η λέξη αυτή αποτελεί παράφραση της λέξης «bourgeois» και χρησιμοποιείται κυρίως απαξιωτικά σε όποιον αποδίδεται.

Έτσι, η νέα γενιά της Αγγλίας, πιθανότατα και της Ελλάδας,  αντιλαμβάνεται το εμφιαλωμένο κρασί ως αγαθό που απευθύνεται σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, εκείνων με ακριβά γούστα και προτιμήσεις αλλά χωρίς την απαραίτητη οικονομική επιφάνεια για να τα συντηρούν. Είτε αυτοί έχουν επίγνωση της κατάστασης τους είτε όχι. Πιο απλά, κάποιοι θα μπορούσαν να αποδώσουν τον όρο «bougie» ως «δήθεν» (ή ντεμέκ, για… τους γνωρίζοντες).

Εν τέλει το κρασί είναι «bougie»;

Ουσιαστικά, το ερώτημα που πρέπει να απαντήσει αρχικά ο χώρος του κρασιού είναι το εξής: «τι εικόνα έχει για το επώνυμο ελληνικό κρασί υψηλής ποιότητας η νέα γενιά, καθώς και προηγούμενες που δεν νιώθουν έλξη προς αυτό; Είναι τέτοια που να μπορεί να της αποδοθεί ο όρος “bougie”»; Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, η εικόνα που σχηματίζουν οι νέοι για το ελληνικό κρασί υψηλής ποιότητας καθορίζεται είτε από την σχέση των γονιών τους με αυτό, είτε από τη γλώσσα και τη μορφή επικοινωνίας που έχει επιλέξει το προϊόν αυτό για να απευθύνεται σε αυτούς. Στη συνέχεια, ο χώρος καλείται να αναρωτηθεί για την αποτελεσματικότητα των κατευθύνσεων που έχουν χαράξει τόσα χρόνια οι επαΐοντες του. Σε περίπτωση που κριθεί ότι όλα βαίνουν καλώς, δεν συντρέχει λόγος να συνεχίσει κάποιος την ανάγνωση του παρόντος. Αλλιώς, κάθε ενδιαφερόμενος οφείλει να αναρωτηθεί πώς αλλιώς θα μπορούσε να εκλαμβάνεται το κρασί από τη νέα γενιά και όχι μόνο.

Το ελληνικό κρασί θα έπρεπε να είναι «Boogie - Woogie»

Το Boogie αποτέλεσε μουσικό ιδίωμα των Blues και της Jazz κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Με τα χρόνια ενσωματώθηκε, αρχικά στο Rock ‘n’ Roll και έπειτα και σε άλλα είδη μουσικής. Βασικό χαρακτηριστικό του είναι ένα γρήγορο ρυθμικό μοτίβο που εκτελείται πάνω σε ένα σταθερό μπάσο. Το έπαιζαν επαναλαμβανόμενα στο πιάνο αυτοδίδακτοι, κυρίως, μουσικοί. Το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά ξεσηκωτικό και προκαλούσε έντονη διάθεση για χορό. Γι’ αυτό και μπολιάστηκε σε τόσα διαφορετικά είδη μουσικής.

Ε ναι, λοιπόν, το επώνυμο ελληνικό κρασί υψηλής ποιότητας θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως «boogie», τόσο από τη νέα γενιά, όσο και από τους παλαιότερους. Να ξεσηκώνει τον καταναλωτή όχι μόνο με αυτό που έχει μέσα η φιάλη, αλλά και με τις ιστορίες του, τού τόπου και των ανθρώπων πίσω από αυτό. Για μία νέα γενιά που διψάει να δοκιμάσει αυθεντικές γεύσεις, που αναζητά σε αυτές την προέλευση τους και τον τρόπο που αυτή εκφράζεται μέσα από αυτές, ίσως είναι καιρός το κρασί να σταματήσει να ποντάρει στους δαίμονες που ήξερε μέχρι σήμερα.

«Το νέο δρόμο πιάσ’ τον, τον παλιό μην τον αφήνεις»

Προφανώς, μέσω αυτού του κειμένου κανείς δεν εισηγείται να πεταχτεί το μωρό μαζί με τα απόνερα. Αντιθέτως, αυτό που επιχειρείται είναι να αναδειχθεί η αναγκαιότητα ανανέωσης της εικόνας του ελληνικού κρασιού. Το πάγωμα του χρόνου που μπορεί να επιβληθεί μέσω ενός ακόμα lockdown ίσως είναι  ευκαιρία για αναστοχασμό και επανασχεδιασμό της επικοινωνίας και των μέσων που επιλέγει το επώνυμο ελληνικό κρασί υψηλής ποιότητας.

Όσο για αυτούς που εξαντλούνται στην άποψη πως η λύση των προαναφερόμενων βρίσκεται στη δημιουργία ενός λογαριασμού στο Instagram, ίσως και στο Tik-tok, η ανάγνωση μέχρι εδώ ήταν χάσιμο χρόνου και άδικος κόπος. Το επώνυμο ελληνικό κρασί δεν χρειάζεται να βγει στις πλατείες όπου συγκεντρώνεται η νεολαία μετά τα μεσάνυχτα. Αρκεί να ακούσει τα ίδια του τα παιδιά. Βέβαια, το πιο δύσκολο στάδιο είναι να τα εμπιστευτεί, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο...

Κώστας Προβατάς Dip WSET