Μήπως οι δημόσιοι λειτουργοί της γείτονας χώρας δεν διαπνέονται από υπερσυντηρητικές τάσεις απεξέλιξης, αλλά είχαν, για χρόνια, ως σημείο αναφοράς της θεωρίας αυτής τη χώρα μας; Έτσι κι αλλιώς, ας μη ξεχνάμε ότι είμαστε –τρομάρα μας– το τελευταίο προπύργιο του δυτικού πολιτισμού πριν την έρημο της Ανατολής. Πώς θα ένιωθε, αλήθεια, οποιοσδήποτε από εμάς αν παρατηρούσε εν την Ελλάδι τεκταινόμενα εκ του μακρόθεν; Πιο συγκεκριμένα, ας μελετήσουμε δύο σύγχρονες τάσεις που φοριούνται πολύ φέτος στις ελληνικές παραλίες και έπειτα ας αναρωτηθούμε αν ακολουθούν τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου.

Το πρώτο φαινόμενο είναι το «Τάκα-Τούκα», αυτή η ευγενής αθλητική δραστηριότητα της ρακέτας, που απέκτησε το όνομα της από τον –εκνευριστικό και μονότονο– ήχο που παράγεται από τη βίαιη πρόσκρουση της ρακέτας με το μπαλάκι. Είναι ξεκάθαρο για όλους όσους ανεχόμαστε αυτήν την αθλοπαιδιά, ότι όσο ευγενής ασχολία και αν είναι το «Τάκα-Τούκα» όταν διεξάγεται σε ειδικά περιφραγμένους χώρους στην παραλία, τόσο αγενείς είναι οι ρακετομάχοι που καταλαμβάνουν την άκρη της παραλίας -εκεί που σκάει το κύμα, για να μην καίγονται τα πατουσάκια– για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Τέτοια προσπάθεια να βρεθεί κάποιος στο επίκεντρο της προσοχής μόνο ο επικεφαλής του χορού στις αρχαίες τραγωδίες!

Από που όμως ξεπήδησαν οι ρακετομάχοι; Υπήρχαν πριν 5 ή 10 χρόνια; Η θεωρία που συνδέει την εμφάνιση τους με έναν νέο ιό που δημιούργησαν οι αρχι-τέκτονες της Νέας Τάξης, μπορεί μεν να μην έχει αποδειχθεί, θα εξηγούσε πολλά όμως δε. Πιθανώς να πρόκειται για μια διασταύρωση κάγκουρα και καμακιού, που υπό την συνθλιπτική καθημερινότητα να οδήγησε στο σημερινό απαύγασμα που διατρέχει –κάθετα και οριζόντια- όλες τις ηλικίες και κοινωνικές τάξεις. Δηλαδή, πώς θα είχε διαμορφώσει ο Δαρβίνος την θεωρία του, αν αντί για τα Γκαλάπαγκος είχε περάσει από το Μαύρο Λιθάρι, το Καράβι και την Ερωτοσπηλιά;

Αντίστοιχα και με το ροζέ κρασί, τα πράγματα για τους μελετητές της εξέλιξης στην Τουρκία θα ήταν ζόρικα. Πώς να εξηγήσει κάποιος χριστιανός στον Τούρκο – και στην μισή συντακτική ομάδα του tadeefi.gr – την πορεία του εν λόγω κρασιού στην Ελλάδα.

Αρχικά, το ροζέ κρασί έκανε ότι –ανάμιξη- μπορούσε για να παραμένει απωθητικό και να τοποθετείται στην συνείδηση του καταναλωτή σαν είδος κατώτερο των λευκού και κόκκινου κρασιού. Ίσως να έφταιγε η επικράτηση της «γαλλικής παραδοσιακής σχολής», που ήθελε τα κακής ποιότητας κόκκινα σταφύλια να χρησιμοποιούνται για την παραγωγή κακής ποιότητας ροζέ κρασιού. Μετά, ο Τούρκος ειδικός της εξέλιξης είδε τους έλληνες οινοποιούς να το γυρνάνε τούμπα και να παράγουν νόστιμα και φρουτώδη ροζέ κρασιά και τον κόσμο σιγά σιγά να  εθαρρεύει και να τα εμπιστεύεται. Όμως, μέχρι να τελειώσει η προβολή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή στην τουρκική τηλεόραση και να ξαναστρέψουν το βλέμμα οι γείτονες στο προπύργιο του δυτικού πολιτισμού, είχαν αλλάξει πολλά.

Ακόμη προσπαθούν να χωρέσουν στο κεφάλι τους, πώς στο καλό, έχασαν την ελληνική απόβαση στην Προβηγκία! Οι δύσμοιροι δεν γνώριζαν ότι οι Έλληνες ήταν αυτοί που έμαθαν στα γατάκια τους Γάλλους το αμπέλι και το κρασί, πριν 4000 χρόνια, όταν ίδρυσαν την αποικία της Μασσαλίας στην σημερινή Προβηγκία. Άρα, ξεκάθαρα δικαιωματικά, σήμερα μπορούμε να παράγουμε ότι ροζέ κρασί θέλουμε από έντονο τριανταφυλλί μέχρι ανοιχτό κοραλλί, από όποια ποικιλία μας καπνίσει (γιατί έτσι μας αρέσει), από ξηρά μέχρι σιροπιαστά και από έντονα αρωματικά μέχρι και χωρίς καθόλου άρωμα. Τα κάναμε βάση για cocktail, τα βάζουμε σε spa, τα χρησιμοποιούμε ως βάση για καλλυντικά και αν κάποιος αναρωτηθεί «προς τι όλος αυτός ο χαμός ρε παιδιά» του πετάμε βροχή φελλούς (αντί για δεκάρικα). Η αναφώνηση των γειτόνων «Αμάν-αμάν, τουρλού τα κάνανε οι γκιαούρηδες» συμπυκνώνει την όποια σχέση έχει η εξέλιξη του ροζέ κρασιού με οποιαδήποτε επιστημονική βάση.

Πέρα από το τους γιαλαντζί εξελικτικολόγους της Τουρκίας, ας σκεφτούμε τον ιστορικό του μέλλοντος ή κάποιον εξωγήινο που θα αποπειραθεί να ερμηνεύσει όλα τα παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον για το ροζέ κρασί – όλων των αποχρώσεων και στυλ- εξακολουθεί να ισχύει ,σε πείσμα όλων μας, ότι είναι το πιο ταιριαστό κρασί για το καλοκαίρι. Από τα λαδερά, το καρπούζι και τη φέτα,μέχρι το sashimi τόνου και όλα τα καλά της σχάρας, υπάρχει τουλάχιστον ένα ροζέ κρασί να το συνοδεύσουμε. Για τους αγενείς ρακετομάχους, που η μόνη φορά στη ζωή τους που ζητούν συγγνώμη είναι όταν λόγω αμπαλοσύνης προκαλούν ατυχήματα, δεν υπάρχει παρά μόνο η ελπίδα. Η ελπίδα ότι μια μέρα θα αφήσουν τις ρακέτες και θα πίνουν ροζέ κρασί στην παραλία αραχτοί ή ότι μια μέρα θα μεταναστεύσουν μαζικά σε άλλον πλανήτη.

Featured photo is not the original. Editing Sanchezguru