Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία. Κάνοντας αυτή την παραδοχή, γίνεται ευκόλως κατανοητό ότι στο κείμενο που ακολουθεί θα συνδυαστούν οι λέξεις Νάουσα –άρα και Ξινόμαυρο– αμαρτία και εξομολόγηση. Πιο συγκεκριμένα, το παρόν θα αποτολμήσει να παρουσιάσει μια εν θερμώ αποτύπωση της σειράς εκδηλώσεων «Νάουσα, η Πόλη του Οίνου», που διοργανώθηκε από τον Δήμο της πόλης και τους οινοποιούς της Ζώνης ΠΟΠ Νάουσας.

Αμαρτία και Εξομολόγηση

Ένας από τους μεγαλύτερους πειρασμούς που αντιμετωπίζει όποιος επιθυμεί να αποτυπώσει την πραγματικότητα ψύχραιμα και αποστασιοποιημένος από προτιμήσεις και συναισθηματισμούς είναι να υποκύψει στον αυθορμητισμό της στιγμής! Επιτρέποντας στον εαυτό του να περιγράψει αυτά που αντίκρισε, γεύτηκε και απόλαυσε ενόσω αυτά παραμένουν ακόμη ζωντανά στο μυαλό του. Μην επιτρέποντας στον συλλογισμό του να επωφεληθεί από την ευεργετική επίδραση της χρονικής απόστασης από τα γεγονότα, όταν πλέον οι σκέψεις αποκρυσταλλώνονται ξεκάθαρα.

Σε απλά λόγια, κλείνοντας την εξομολόγηση, η πιο γλαφυρή περιγραφή της εν λόγω αμαρτίας θα μπορούσε να αποδοθεί με την παρακάτω εικόνα. Οι σκέψεις που θα ακολουθήσουν έχουν διαρρεύσει από τον νου όπως το φακελάκι του τσαγιού, που μόλις βγήκε από την κούπα με το ζεστό νερό και στραγγίζεται στο κουτάλι με πυκνή γεύση.

Η Νάουσα

Το ταξίδι στη Νάουσα είναι ένα μικρό προσκύνημα για κάθε οινόφιλο, το οποίο καταλήγει πάντα με μια προσωπική υπόσχεση επιστροφής. Όμως το ταξίδι το ίδιο την εποχή που διεξάγονται οι εκδηλώσεις χαρίζει στον ταξιδιώτη την οπτική απόλαυση του περάσματος από το φθινόπωρο στον χειμώνα. Η πλούσια βλάστηση του Βερμίου, χάρη στα πλούσια νερά που διαθέτει το βουνό, ξεδιπλώνει το πλήρες φάσμα της χρωματικής μετάβασης από τη μία εποχή στην άλλη. Δεν θα ήταν άστοχο να ισχυριστεί κανείς ότι εκεί, σε αντίθεση με την πόλη της Αθήνας, η μετάβαση αυτή είναι εξόφθαλμη και όχι απλώς ημερολογιακή.

Η ζωντάνια της φύσης όμως έρχεται σε αντίθεση με την εικόνα της ίδιας της πόλης, η οποία έχει ακολουθήσει τη μοίρα όλων των παλιών βιομηχανικών πόλεων. Τα κουφάρια των εργοστασίων αποπνέουν αίσθηση περιρρέουσας εγκατάλειψης, η οποία τυλίγει σαν ομίχλη την πόλη, μια μακρινή ανάμνηση που αρνείται να υποχωρήσει.

Οι Εκδηλώσεις

Στον αντίποδα των παραπάνω, οι φετινές εκδηλώσεις της διοργάνωσης «Νάουσα, η Πόλη του Οίνου» κατάφεραν όχι μόνο να καλύψουν το χρονικό κενό της καραντίνας, αλλά και να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Η ναουσαϊκή οινική κοινότητα αποφάσισε να οργανώσει την έκθεση κρασιών των οινοποιείων της σε έναν εξαιρετικό χώρο, που αποτελεί μουσείο της βιομηχανικής παράδοσης της πόλης (küçük Manchester), τον πολυχώρο ΕΡΙΑ. Μια επιλογή που συνέδεσε το χθες (τη μεγάλη βιομηχανία) με το σήμερα και το αύριο που ξεδιπλώνεται σταδιακά (με τα οινοποιεία όλων των μεγεθών).

Η έκθεση αναδείκνυε –απ’ άκρου εις άκρον– τον χαρακτήρα του κρασιού της Νάουσας, με το ίδιο πρωταγωνιστή, πλαισιωμένο όμως από ντόπιους παραγωγούς τροφίμων αλλά και από καλλιτέχνες κοσμημάτων και ζωγραφικής. Την έκθεση συνόδευαν οι μουσικές επιλογές Live Dj, που έδινε τον απαραίτητο νεανικό αέρα.

Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα πρωτοτυπία της ήταν ότι το κοινό είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει τυφλά δώδεκα κρασιά και να ψηφίσει ένα από αυτά ως το καλύτερο της έκθεσης.

Παράλληλα, διοργανώθηκαν και τρεις θεματικές εκδηλώσεις με το Ξινόμαυρο στο επίκεντρο. Η πρώτη έδινε την ευκαιρία στους συμμετέχοντες να δοκιμάσουν τα κρασιά του φετινού τρύγου, μετά το πέρας της αλκοολικής ζύμωσης και προτού τα περισσότερα από αυτά οδηγηθούν στα βαρέλια για την απαραίτητη ωρίμανση. Η δεύτερη και πιο εντυπωσιακή μετέφερε το κοινό της στις προηγούμενες δεκαετίες των κρασιών της Νάουσας, με τη δοκιμή κρασιών από τις αρχές του μακρινού 1990 μέχρι και το 2009. Τέλος, η τρίτη και πιο ιντριγκαδόρικη –και όχι λόγω της παρουσίας του γράφοντα στο πάνελ της εκδήλωσης– ήταν αυτή κατά την οποία δοκιμάστηκαν κρασιά από την εσοδεία του 2017.

Το ενδιαφέρον της συγκεκριμένης εκδήλωσης ήταν διττό. Από τη μια, οι άνθρωποι του Ξινόμαυρου αναγνώρισαν την εν λόγω εσοδεία ως μια από τις καλύτερες της προηγούμενης δεκαετίας, εισάγοντας δειλά στην οινική κουβέντα το θέμα της ανάδειξης κάθε «χρονιάς» και την ανάγκη να αποτελέσει η ανάδειξη αυτή το επόμενο σκαλί για την ποιοτική αναβάθμιση του ελληνικού κρασιού. Από την άλλη δεν μπορεί παρά να αναφερθεί με θαυμασμό η γενναία κίνηση –ο ορισμός της γαλαντομίας– των οινοποιών της Νάουσας να φιλοξενήσουν όχι μόνο κρασιά αλλά και παραγωγούς από τις υπόλοιπες ζώνες ΠΟΠ του Ξινόμαυρου. Μια κίνηση που ξεχωρίζει τόσο για την αβρότητά της όσο και για τη γενναιότητα των παραγωγών της Νάουσας, που αντιλαμβάνονται ότι η ποικιλία του Ξινόμαυρου ενώνει τις διαφορετικές ζώνες ΠΟΠ με ένα νήμα.

Κλείνοντας την Εξομολόγηση (το Α′ Μέρος)

Για όσους θεωρούν ότι η εξομολόγηση ως τώρα δεν ήταν εκ βαθέων και ειλικρινής, να τους διαβεβαιώσουμε ότι σχετικά με τον συνδυασμό φαγητού και κρασιού ακολουθήθηκαν κατά γράμμα όλοι οι κανόνες. Το μόνο που θα μπορούσε να θεωρηθεί αμαρτία είναι η καταγραφή και μόνο των πιάτων και των κρασιών που συνόδεψαν αυτό το ταξίδι στη Νάουσα.

Αν λοιπόν τα πιάτα με ζυγούρι και τραχανά, με ζυμαρικά με μανιτάρια και τρούφα, με αγριογούρουνο και κάστανα, με σιγομαγειρεμένο αγριοκάτσικο, με ελάφι, με όσπρια και με τον πανταχού παρών μπάτζιο είναι αμαρτία, τότε να ενημερώσουμε όσους ζηλεύουν ότι και απλώς η καταγραφή τους κάνει τη νοσταλγία και τη θύμησή τους τη βαρύτερη τιμωρία!