Στην εποχή του Instagram και της απαραίτητης επίδειξης φωτογραφίας προς επιβεβαίωσης οποιουδήποτε ισχυρισμού, τα πράγματα δείχνουν δύσκολα για όποιον θέλει να δηλώσει ότι «ήμουν κι εγώ εκεί». Πόσοι άραγε από τους οινόφιλους και τους επαγγελματίες του κρασιού δεν σχεδίασαν  ταξίδια, έχοντας κατά νου την απαραίτητη φωτογραφία δίπλα σε κάποιον διάσημο οινοποιό ή σε κάποιο ξακουστό αμπελοτόπι; Άπειροι και μπράβο τους!

Αυτό όμως που διαφοροποιεί ένα check-in ή ένα tag από το αρχικό παράδειγμα είναι ότι όλοι προσπαθούν να σταθούν δίπλα σε μια ήδη αναγνωρισμένη αξία. Το βασικό πρόβλημα στη κουλτούρα των social media είναι ότι οι παρουσίες και οι φωτογραφίες τείνουν να χάνονταιν εύκολα σε ένα συνεχώς ανανεούμενο feedseed. Ταυτόχρονα  αυτή η αέναη ροή εικόνων και παρουσιών διευκολύνει την συνεχή εναλλαγή και των trends, προσθέτοντας έξτρα δυσκολίες σε όσους θέλουν να κάνουν την διαφορά.

Ας μιλήσουμε με παραδείγματα

Προσπαθώντας να ξετυλιχτεί το παραπάνω νοηματικό κουβάρι ας δοθεί ένα παράδειγμα. Δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ζύγι μια φωτογραφία κάποιου οινόφιλου να σφίγγει σήμερα το χέρι του Hugh Johnson, με κάποιον που κατέχει μια φωτογραφία να παίζει darts με τον ίδιο 60 χρόνια πριν σε κάποια λονδρέζικη pub. Αλλά πώς να γνωρίζει ο συμπαίκτης του Hugh ότι ο τελευταίος θα εξελίσσονταν σε μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του κρασιού παγκοσμίως; Αντίστοιχα πολλοί έχουν φωτογραφηθεί μπροστά στο ξακουστό Romanee-Conti, αλλά όλοι με την ίδια ζήλια απέναντι στον Βενεδίκτο μοναχό που πρώτος φύτεψε αμπέλι της ποικιλίας Pinot Noir.

Ίσως για να απεμπλακεί η αναζήτηση από το κρασί και για να δοθεί και μια πιο πρόσφατη, και με τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες εν ζωή, στιγμή της ελληνικής ιστορίας που να αποτυπώνει πλήρως την διαφορά. Τον Ιούλιο του 2004 όλη η Ελλάδα, μαζί και η Ευρώπη, παραμιλούσε μετά την κατάκτηση του Euro στο ποδόσφαιρο. Στον μεγάλο τελικό πολλοί Έλληνες είχαν ταξιδέψει για να στηρίξουν το Πειρατικό στην προσπάθεια του και σήμερα μπορούν υπερηφάνως να δηλώνουν ότι «Ήμουν κι εγώ εκεί!!». Όμως μπορεί να συγκριθεί η παρουσία αυτών των φιλάθλων στον τελικό, με αυτή εκείνων που βρίσκονταν στο γήπεδο στον εναρκτήριο λάκτισμα της διοργάνωσης και στάθηκαν δίπλα στην γαλανόλευκη μέχρι το τέλος;

Η γέννηση ενός terroir

Πόσοι άραγε μπορούν να δηλώσουν ότι «ήταν εκεί» όταν γεννιόντουσαν τα μεγάλα αμπελοτόπια της Ελλάδας; Σίγουρα ένα πολύ κλειστό γκρουπ. Πόσο μεγάλη τιμή είναι να έχει προσκληθεί κάποιος να συμμετάσχει στην γέννηση ενός τέτοιου εγχειρήματος;

Η κουβέντα γίνεται προφανώς για την φύτευση του νέου αμπελώνα στην Θηρασιά του κτήματος Μικρά Θήρα.  Η επιλογή της άγριας πλευράς της Σαντορίνης μόνο τυχαία δεν είναι για την ομάδα του κτήματος. Πολλοί θα διαφωνήσουν με τον όρο «γέννηση» προτιμώντας τον αντίστοιχο όρο «αναγέννηση» ή «επαναφύτευση». Σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι σαφές ότι στην Θηρασιά έχουν απομείνει ελάχιστες εκτάσεις από παραδοσιακές αμπελιές και ότι οι νέοι αμπελώνες στήνονται από το μηδέν αξιοποιώντας τις σύγχρονες αμπελουργικές τεχνικές, στηριζόμενοι όμως πάντα στην εμπειρία των ανθρώπων του κρασιού της  Σαντορίνης.

Άλλοι θα διαφωνήσουν ως προς την «εύκολη» και «αβανταδόρικη» υιοθέτηση του όρου terroir για την περιγραφή του νέου αυτού εγχειρήματος. Προτού γίνει η οποιαδήποτε προσπάθεια να απαντηθούν οι όποιες διαφωνίες, θα πρέπει αρχικά οι ίδιοι να αναρωτηθούν αν η Θηρασιά μπορεί να λογιστεί σαν «ένα και το αυτό» με την Θήρα απέναντι – με τις όποιες διαφοροποιήσεις μπορεί να υπάρχουν στα εδάφη ( περισσότερο ελεύθερο άζωτο στο έδαφος) και Β ή ΒΔ προσανατολισμό των αμπελώνων- ή αν συνιστά μια τελείως ξεχωριστή περίπτωση.

Σε κάθε περίπτωση η επιτόπια επίσκεψη μπορεί να διαλευκάνει κάθε πιθανή αμφιβολία ή ενδοιασμό. Όμως η επίσκεψη δεν περιλαμβάνει απλά και μόνο την κατόπτευση του τοπίου και την περιπλάνηση στα αμπέλια. Απαραίτητη κρίνεται και η συζήτηση με την Ιωάννα Βαμβακούρη, οινολόγο με πολυετή εμπειρία στην Σαντορίνη και ψυχή του όλου εγχειρήματος. Αρκεί να την ακούσει κάποιος να του περιγράφει τις διαφορές ανάμεσα στην Θήρα και στην Θηρασιά για να πειστεί;   Όχι! Όπως και δεν αρκεί η ίδια να εξιστορεί το πόσες εκτάσεις υπήρχαν στο παρελθόν στο νησί και τις δυνατότητες που παρέχει ως αμπελότοπος στο μέλλον.

Αυτό που από μόνο του αρκεί να πείσει και τον πιο κακόπιστο είναι η λάμψη στα μάτια της Ιωάννας όταν εξιστορεί όλα τα παραπάνω. Η λάμψη που παρόλη την κούραση της φύτευσης κάτω από τον καυτό ανοιξιάτικο ήλιο δεν θαμπώνει ούτε στιγμή. Για όποιον έχει την τύχη να βρεθεί μαζί της στη Θηρασιά ανάμεσα στα νεαρά αμπέλια, μπορεί να τη φανταστεί μαζί με τον Βαγγέλη Γεροβασιλείου και τον Βασίλη Τσακταρλή όταν βρέθηκαν και οι 3 μαζί στο ίδιο μέρος και άρχισαν να ξεδιπλώνουν τα σχέδιά τους. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία εν τη γεννέσει.

Τι μένει στο τέλος;

Στην εποχή μας όπου ένα ακόμα Check-in αποτελεί καθημερινό άγχος και μια ακόμα στάλα νερό στον ωκεανό των Social Media, το αμπέλι μας θυμίζει ότι για τους ανθρώπους του κρασιού ο χρόνος ακολουθεί τους αρχέγονους ρυθμούς της φύσης. Το πιο σημαντικό ίσως από όλα τα παραπάνω είναι η περηφάνεια που θα νιώθει όποιος βρέθηκε στην Θηρασιά για να φυτεύσει αμπελώνα, σε 10 ίσως και περισσότερα χρόνια όταν θα απολαμβάνει ένα ακόμα ξακουστό, πλέον,  terroir της Θηραϊκης γης.  Όταν χωρίς το άγχος της προβολής και της επιβεβαίωσης θα ανατρέχει στις μνήμες του μέσα από τα αρώματα και τις γεύσεις ενός Ασύρτικου από τη Θηρασιά και θα θυμάται ότι….. «ΝΑΙ, ήμουν κι εγώ εκεί»!!!

Καλοτάξιδο το νέο εγχείρημα

Κώστας Προβατάς Dip WSET