Κρυφά όμως από τον Μεμέτη Σουλτάνο που δεν γουστάριζε να αφήνει τους γκιαούρηδες να μπεκροπίνουν και να γλεντούν. Αφού ο προφήτης (και άρα και αυτός) δεν το επέτρεπε και για αυτό είχε ταράξει το πιοτί στην φορολογία. Στη μυστική σύναξη οι φίλοι Έλληνες αποφάσισαν να βάλουν μπροστά ένα σχέδιο για να χαλάσουν τα σχέδια του Μεμέτη. Η κουβέντα φέρεται να ξεκίνησε με την ερώτηση «ως πότε παλικάρια θα πίνουμε ακριβό κρασί;»

Η ιστορία πάτησε Fastforward και οι Γκιαούρηδες, που δεν ήθελαν να τους αποκαλούν άλλο έτσι οι μεμέτηδες, προτίμησαν να λέγονται πια Ρωμιοί. Για αυτό σήκωσαν μπαϊράκι μην υπομένοντας άλλο τον ζυγό - και τους φόρους - του Μεμέτη. Όμως δεν πήγαν στον ξεσηκωμό αμπαλαέα, αντιθέτως κατέβηκαν στο γήπεδο με σύστημα και έχοντας διαβάσει τον αντίπαλο. Μαζί με τους Ρωμιούς του ελλαδικού χώρου (τα λοκάλια) συνασπίστηκαν και αυτοί του εξωτερικού (Ευρω-Ρωμιοί), στήνοντας μεγάλη γιορτή κρασιού και ποτού στην Πελοπόννησο, την Ρούμελη και στα νησιά του Αιγαίου. Τέτοια ήταν η δίψα τους για κρασί που όταν μαζώχτηκαν οι Τούρκοι, να τους χαλάσουν την φάση, αυτοί τους πήραν σβάρνα με τα τιρμπουσόν και τους φελλούς.

Αφότου δώσανε δυο μούτζες στους υποχωρούντες τουρκαλάδες, οι Ρωμιοί αποφασίσανε να κάτσουνε όλοι μαζί και να οργανώσουν την φάση τους έτσι ώστε να απολαμβάνουν το κρασί και τα ξύδια τους ελεύθερα. Κανονίστηκε και ζητήσαν  «κοινοτικές επιδοτήσεις» για να στήσουν τον εθνικό αμπελώνα τους σε σωστές και στέρεες βάσεις. Ήταν τέτοιος ο πόθος για τη λευτεριά και για τις αμπελιές, που η φράση του Μακρυγιάννη και μόνο μπορεί να τον αποτυπώσει, όταν αυτός εδήλωσε «για ετούτα δω τα κούτσουρα (κυπελλοειδή αμπέλια) παλέψαμε». Όμως εκεί οι Ρωμιοί τα χαλάσανε και η σάλτσα δεν έδεσε.

Δεν έδεσε γιατί οι Ρωμιοί του εξωτερικού εγουστάρανε εμφιαλωμένα κρασιά με διεθνείς ποικιλίες για να μπορέσει η Ψωροκώσταινα να αντικρύσει τα μεγάλα οινικά έθνη στα μάτια. Έτσι επρότειναν να ορισθούν ζώνες ΠΟΠ με χαμηλές αποδόσεις και αυστηρό ποιοτικό έλεγχο για το κρασί, να ελεγχθεί το εμπόριο του τσίπουρου και βεβαίως να φορολογηθεί. Όμως οι αρματολοί του Μοριά τα πήραν κρανίο, γιατί αναρωτήθηκαν «ποιοί είναι τούτοι οι ευρωλιγούρηδες που μας κουβαλήθηκαν εδωνά για να μας στερήσουν το αγνό μας κρασί και τσίπουρο;».

Από αντίδραση εσήκωσαν καινούργιο μπαϊράκι, μαζεύοντας τα παλικάρια τους και στήνοντας δικό τους πανηγύρι ξέχωρο με γουρουνοπούλα και χύμα ροζέ ημίγλυκο. Για προσάναμμα στη φωτιά πετάξανε δύο ταμειακές μηχανές, μαζί με τα ρολά των αποδείξεων και τα δελτία αποστολής. Απαντώντας στην διαταγή των ευρωρωμιών να κόβουν αποδείξεις και να αποδίδουν τους αναλογούντες φόρους. Σιγά μην αλλάζανε την βολή τους και τις συνήθειες τους, επειδή κάποιοι ξενόφερτοι τους είπανε ότι στην Ευρώπη αλλάξανε τα κόζια. 

Καθώς οι Ευρωρωμιοί έμαθαν τα μαντάτα απελπίστηκαν γιατί καταλάβανε ότι οι σκληροτράχηλοι και χυματζήδες αρματολοί της Πελοποννήσου δεν θα καταθέταν εύκολα τους κατρούτσους τους. Το θέμα είναι ότι και οι νησιώτες, που θέλανε να πουλούν το κρασί εμφιαλωμένο στους τουρίστες, κοτάγανε να τα βάλουν με τους καπεταναίους του Μοριά που έπιναν μοσχοφίλερα και ροδίτες. Αναγκάστηκαν να κάνουν κολεγιά με τους Ρουμελιώτες που δεν γουστάραν τα λευκά της Πελοποννήσου και τις γουρουνοπούλες, γιατί έπιναν Σαββατιανά και ετρώγανε προβατίνες. Μαζευτήκανε αυτοί καμπόσοι και κατεβήκαν στον Μοριά, χαλάσανε τα πανηγύρια των Πελοποννήσιων, τους τρώγαν τα σφαχτά και τους χύναν τα κρασιά και τα τσίπουρα στο χώμα.

Επήρανε μυρωδιά οι μεμέτηδες ότι οι Ρωμιοί στην μέθη τους απάνω τα κάναν όλα αχταρμά και μαζέψαν λεφούσι μέγα. Εφωνάξανε και τους ηλιοκαμένους Αιγύπτιους που είχανε μονίμως το ζωνάρι τους λυμένο για καβγά για να κάνουνε το Ντου. Οι Ρωμιοί τα βρήκανε σκούρα. Αντίς για να πετύχουν εις τον αγώνα τους να πίνουν τα κρασιά τους ελεύθερα βρεθήκαν στεγνοί και στριμωγμένοι στην γωνία. Με τους μεμέτηδες να τους έχουν χύσει τα κρασιά και να τους έχουν ξηλώσει τους αμπελώνες, όλα έδειχναν χαμένα. Έγινε όμως τότε το αναπάντεχο!

Οι Μεγάλες οινοποτικές δυνάμεις είχαν στείλει τους στόλους τους - η πιο βυσματική μετάθεση εκείνης της εποχής για ναύτη - για έρευνα και αποστολή διάσωσης στις μαγευτικές ελληνικές παραλίες. Επειδής όμως τα βύσματα ήταν και απαιτητικά, άρχισαν να δυσανασχετούν όταν ήρθε η διαταγή να κάνουν περίπολο και επιτήρηση του Αιγυπτιακού στόλου. Η κακιά στιγμή για τους μπουνταλάδες τους Αιγύπτιους ήρθε όταν κάτι μεθυσμένοι Εγγλέζοι ναύτες άρχισαν να τους κοροϊδεύουν. Οι μπουνταλάδες που δεν τους έκοβε και πολύ, τσαντίστηκαν και άρχισαν τις μπαταριές ως αντίποινα στις προσβολές των ξεπλένηδων Εγγλέζων.

Εκεί στράβωσε η φάση, γιατί εκτός από βύσματα και οι μεθυσμένοι Εγγλέζοι ήταν και παραμένουν διαβόητοι καβγατζήδες. Μαζεύτηκαν στα καράβια τους και αρχίσανε τις κανονιές στα καράβια των μπουνταλάδων. Το γεγονός αυτό δεν άφησε αδιάφορους τους Φραντσέζους και τα παιδιά του Ξανθού Γένους, πυρ άρχισαν να βαρούν και αυτοί με τα κανόνια τους, για να μην φανούν ότι υστερούν στους Εγγλέζους. Το αποτέλεσμα ήταν να τσακίσουν τον αιγυπτιακό στόλο αφήνοντας τα φανταράκια του χωρίς παστουρμά καμήλας.

Το νερό είχε μπει πια στο αυλάκι. Οι Ρωμιοί έχοντας αναθαρρήσει και με τις πλάτες των μεγάλων οινοποτικών δυνάμεων ξεκίνησαν να ξαναστήσουν τους αμπελώνες τους παίρνοντας τους μεμέτηδες στο κατόπι. Έχοντας διαλέξει για αρχιαμπελουργό και συμποσιάρχη τον κοσμογυρισμένο Καποδίστρια είπανε να κάνουνε κράτος οινικό. Ο κυβερνήτης έκανε τα μέγιστα ώστε να οργανώσει τους Ρωμιούς, αλλά οι Πελοποννήσιοι αρνιόντουσαν να ακολουθήσουν τους νόμους.

Τότε ο Κυβερνήτης εβουρλίστηκε και πέταξε στην μπουζού για λαθρεμπορία και φοροδιαφυγή κάποιους από αυτούς. Αποφασισμένος να οργανώσει τον αμπελώνα στα ευρωπαϊκά πρότυπα και να εξευρωπαΐσει τους Ρωμιούς. Πρόσφατα ανακαλύφθηκαν έγγραφα της κυβέρνησης Καποδίστρια όπου φαίνεται ότι αναζητούνταν οινολογοι και αμπελουργοί για να σταλούν στη Γη του Μπορντώ για μετεκπαίδευση. Αλλά το αίμα νερό (ούτε κρασί) δεν γίνεται και του Κυβερνήτη του την ανάψανε στην είσοδο ενός Wine Bar.

Έτσι έκλεισε ο οινικός κύκλος του 1821 με τους Ρωμιούς που ξεσηκώθηκαν για να πάψουν να είναι Γκιαούρηδες και πίνουν τα κρασιά και τα τσίπουρα τους ελεύθερα. Όμως αυτό δεν σήμαινε ότι ήθελαν να γίνουν και ευρωπαίοι! Με αποτέλεσμα να τα κάνουν αχταρμά και να τους φορέσουν οι οινοποτικές δυνάμεις έναν ζυθοπότη γερμαναρά για βασιλιά στην θέση του οινόφιλου Κυβερνήτη.

Έπειτα από 200 χρόνια από τον ξεσηκωμό των Ρωμιών το κρασί παραμένει  βαθιά ριζωμένο στις καρδιές τους, χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει όμως με ποιούς θέλει να είναι. Ίσως πολλά να είχανε αλλάξει αν υπήρχε σύμπνοια αναμεταξύ των Ρωμιών τότες, αλλά όπως είπε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης «το αν πολλές φορές εφυτεύθη, καμία δεν εφύτρωσε».